یک روز پس از اعدام سه معترض جوانِ متهم در پرونده موسوم به خانه اصفهان، گروهی از زندانیان سیاسی زن در حیاط زندان اوین در اعتراض به موج اعدام‌های اخیر در کشور تجمع کردند.
در این تجمع که روز شنبه، ۳۰ اردیبهشت، اتفاق افتاد و شرح آن در حساب چند تن از این زندانیان در شبکه‌های اجتماعی آمده است، عده‌ای از سرشناس‌ترین زندانیان سیاسی زن از جمله سپیده قلیان، بهاره هدایت، فائزه هاشمی، نرگس محمدی، ویدا ربانی، نسرین خضری جوادی، شکیلا منفرد، زهره سرو و مهوش شهریاری شرکت داشتند و هر یک سخنانی در محکومیت موج اعدام‌ها ایراد کردند.
نرگس محمدی: حکومت وحشیانه انتقام جنبش انقلابی را می‌گیرد
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر زندانی در این تجمع گفت که حکومت جمهوری اسلامی ” با اعدام و کشتن مردم، به طرز وحشیانه‌ای انتقام جنبش انقلابی را می‌گیرد”.
این عضو کانون مدافعان حقوق بشر ایران افزود: «ایران ۱۴۰۲، ایران ۱۳۶۰ نیست. اگر دهه شصت کارکرد اعدام ایجاد رعب و وحشت و سرکوب جریانات و گرایشات مختلف بود که به منظور تثبیت و تداوم حکومت استبدادی انجام می‌شد، اعدام‌های اخیر ضد این کارکرد را خواهند داشت.»
خانم محمدی افزود: «یقین دارم که اعدام‌های صورت گرفته، در شرایطی که مردم به پا خواسته و اراده قطعی‌شان برای پایان بخشیدن به حکومت دینی استبدادی قرار گرفته، نه‌تنها به خفقان و سرکوب جامعه و تداوم حکومت نخواهد انجامید، بلکه “چرخه اعتراضات” عمومی را شدت خواهد بخشید و تصمیم راهبردی رادیکال جنبش انقلابی یعنی پایان بخشیدن به جمهوری‌اسلامی را به قدرت و مطالبه‌عمومی مردمی تبدیل خواهد کرد.»
این فعال حقوق بشر می‌گوید: «به نظر من تاوان و پیامد هر اعدام برای حکومت، تکثیر و تشدید قدرت مردمی برای سرنگونی حکومت خواهد بود. از جامعه جهانی، رسانه‌های بین‌المللی و نهادهای حقوق‌بشری و زنان جهان می‌خواهم برای توقف ماشین خشونت‌بار و بی‌رحم اعدام اقدام عاجل کنند. هر شش ساعت یک اعدام، جنایتی‌ست که نباید هیچ‌کس آن را تحمل کند.»
گلرخ ایرایی: سکوت تاییدی‌ست بر سهیم بودن ما در علم کردن چوبه‌های دار
گلرخ ایرایی، زندانی سیاسی نیز در این تحصن در حیاط زندان اوین گفت: «سکوت‌مان تاییدی بر بی‌شرفی آمران و عاملان این جنایات و سهیم بودن‌مان در علم کردن چوبه‌های دار است.»
این زندانی سیاسی افزود: «تنها راهِ ستیز، کف خیابان است که هر بار اگرچه گامی به پیش، اما به ضرب باتوم و گلوله و ارعاب و عدم سازماندهیِ اعتراضات نافرجام ماند. نه سوار بر خودروهای‌مان و نه بر بالکن خانه‌های‌مان در سیاهی شب. نه با هشتگ و صدور بیانیه و محکوم کردن‌های پی‌در‌پی. مشخصا در کف خیابان، بدون نقابی از “من نبودم‌ها”.»
خانم ایرایی گفت: «برای ستاندن حق‌مان و برای رهایی جان ده‌ها نفری که با اذان صبح فردا و روزهای آتی به دار آویخته خواهند شد. سکوت‌مان تاییدی‌ست بر بی‌شرفی آمران و عاملان این جنایات و برابر است با حمایت هم‌پیمانان بین‌المللی‌شان که منافع روابط دیپلماتیک را به تعطیلی سفارت‌خانه‌هایشان ترجیح داده‌اند.»
سپیده قلیان: حالا تکلیف‌مان روشن‌تر شده. تکلیف‌مان را روشن‌تر کردند و رفتند
سپیده قلیان، فعال کارگری زندانی در اوین گفت: «این عزیزان که رفتند برای ما بی‌وطنان و وحشت‌زدگان از مرز، همگی مفهوم وطن بودند. آنگاه که تمامی بمب‌های بشر بر سر ما خوزستانی‌ها آوار شد، آن هنگام که بوی نفت باید می‌دادیم تا مام وطن ما را بپذیرد و چقدر میهن برای‌مان چندش‌آور بود و مو به تن‌مان سیخ می‌کرد. اما این جوانان، همین‌ها که صدای‌شان در گوش‌مان در سالن ملاقات به نقل از خانواده‌های‌مان می‌پیچد: “عزیز این مال ورزشه”. همین‌ها وطن را برای ما آورده‌اند و گفته‌اند کار می‌کنیم تا پیش از تمام شدن چاه‌های نفت این‌ها از اینجا بروند.»
سپیده قلیان با اشاره به حضور اعدام‌شدگان در صداوسیمای جمهوری اسلامی افزود: «چقدر مفهوم وطن با یادآوری چهره‌های‌تان از همین صفحه تلویزیون لکنتیِ بیست‌و‌سی شیرین است. چقدر می‌توان برای این مردم و وطن جنگید؟ برای وطن به معنای کومار. کومار به معنای زن، زندگی، آزادی.»
این فعال کارگری خوزستانی افزود: «حالا تکلیف‌مان روشن‌تر شده. تکلیف‌مان را روشن‌تر کردند و رفتند. این‌ها پیش از تمام شدن چاه‌های نفت خواهند رفت. ما در وطن‌مان عاشقانه خواهیم رقصید.»
بهاره هدایت: مردم همیشه پیشران اعتراضات بوده‌اند
بهاره هدایت، زندانی سیاسی اوین در این مراسم گفت: «به نظر من همیشه مردم پیشران اعتراضات بوده‌اند. به محض اینکه فرصتی داشته‌اند به خیابان آمده‌اند و تمام مخاطراتش را هم به جان خریده‌اند. برعکس اگر نقص یا فقدانی هم به چشم می‌خورد، از جانب نیروهای سیاسی است. نیروها و جریانات سیاسی‌اند که باید استلزامات وضعیت، یعنی منطق حاکم بر وضعیت را درک کنند و به آن بیندیشند و فقط عطف به این استلزامات است که می‌توانند برنامه سیاسی‌ای را تدارک ببینند که منجر به پیروزی معترضان شود.»
خانم هدایت به تأکید گفت: «اگر می‌گوییم براندازیم، اگر می‌گوییم جمهوری اسلامی دشمن مردم ایران است، باید بدانیم که در درون خود این گزاره‌ها منطق و استلزامات عمل سیاسی ما نهفته است.»
او اظهار داشت: «مردم دارند با همین منطق مبارزه می‌کنند ولی بسیاری از نیروها و جریانات سیاسی، گرچه با این گزاره‌ها و با این اعتراضات موافق‌اند اما منطق حاکم بر آن را گویا که جدی نمی‌گیرند و بنا بر این، امکان تدارک برنامه سیاسی‌ای که اعتراضات را به پیروزی برساند، ندارند. در واقع این امکان را از خودشان و از مردم دریغ می‌کنند.»
خانم هدایت در پایان افزود: «کارویژه نیروی سیاسی این نیست که وقتی مردم به خیابان می‌آیند و با دشمن‌شان می‌جنگند، فقط آنان را تشویق کند یا قاتلان و سرکوب‌گران را محکوم کند. این کارها وظیفه انسانی ماست اما کارویژه نیروها و جریانات سیاسی فراتر از این است. آنها باید با درک الزامات وضعیت برنامه‌گذار پیروزمندانه را طراحی کنند.»
نسرین خضری جوادی: زنده باد آزادی و برابری. زنده باد زندگی
نسرین خضری جوادی، فعال کارگری زندانی در زندان اوین در این تحصن گفت: «هنوز خون جوانان از کف خیابان‌ها جمع نشده، شاهد اعدام جوان بیشتری هستیم.»
این فعال کارگری افزود: «تصمیم‌‌گیرندگان این جنایات باید بدانند که روز محاکمه آنان هم در دادگاه‌های عادلانه و مردمی فرا خواهد رسید. نه چوبه‌های دار برچیده شده و نه خون جوانان از کف خیابان جمع شده. پس بی‌صبرانه در انتظار محاکمه تمامی جنایت‌کاران هستیم. زنده باد آزادی و برابری. زنده باد زندگی.»
شکیلا منفرد: اگر امروز اعتراض نکنیم فردا نوبت خودمان است
شکیلا منفرد، فعال مدنی نیز در این تحصن گفت: «در این مدتی که اعدام‌ها افزایش یافته، به جمله معروفی می‌اندیشم. اول سراغ کمونیست‌ها رفتند، سکوت کردیم چون کمونیست نبودیم. بعد سراغ سوسیالیست‌ها رفتند. سکوت کردیم، چون سوسیالیست نبودیم. به سراغ خودمان آمدند و دیگر کسی نمانده بود تا به اعتراض برآید.»
خانم منفرد افزود: «فرقی نمی‌کند به چه جرمی اعدام شده‌اند. اگر امروز اعتراض نکنیم فردا نوبت خودمان است.»
فائزه هاشمی: کیفر عاملین کشتارها در دهه‌شصت، قتل‌های زنجیره‌ای، جنبش سبز و… چه شد؟
فائزه هاشمی، فرزند رئیس‌‌جمهوری پیشین ایران نیز در این تحصن گفت: «اگر حکومت در مجازات خلافکاران جدی‌ست، پس کیفر عاملین کشتارها در دهه‌شصت، قتل‌های زنجیره‌ای، جنبش سبز و… چه شد؟»
خانم هاشمی افزود: «اعدام و گرفتن جان انسان‌ها در جمهوری اسلامی به یک روند روزمره و نفرت‌انگیز تبدیل شده است. اعدام سه نفر در اصفهان، دو نفر در تهران، ۲۰۹ اعدام در پنج ماه، ۵۸۰ اعدام در یکسال، ۱۴ اعدام در یک روز، ۲۲ اعدام در دو هفته و…»
به گفته این فعال سیاسی: «اعدام با هر عنوانی از جمله سب‌النبی، توهین به مقدسات، محاربه، ارتداد، افساد‌فی‌الارض و حتا جرائم مواد مخدر در شرایط امروز ما که عدالت به مسلخ رفته است محکوم است. حاکمان در طول تاریخ در این اندیشه بوده‌اند که با ایجاد ترس و وحشت و سیاست‌‌های تروریستی می‌توانند بیشتر در قدرت باقی بمانند. اما نمی‌دانند که با کشتن بی‌گناهان نه پایه‌های حکومت محکم می‌شود و نه دین حفظ می‌گردد.»
این نماینده پیشین در مجلس گفت: «اگر به زعم خود در مجازات خلافکاران جدی هستند، پس کیفر عاملین کشتارها در دهه شصت، قتل‌های زنجیره‌ای، جنبش سبز، دی ماه ۹۶، آبان ۹۸، جنبش مهسا، به موشک بستن هواپیمای اوکراینی، قتل‌های ناموسی و مجازات عاملان اسیدپاشی و … چه شد؟ آیا این قربانیان فرزندان این آب و خاک نیستند؟ چه فجایع دیگری بایستی رخ دهد تا متوجه شوند ارتباط با مردم را از دست داده‌اند؟ تا کی می‌شود بر خون مردمان حکومت کرد؟ سوءاستفاده از دین برای حفظ حکومت به چه قیمتی‌ست؟ وجدان و انصاف و عدالت کیلویی چند؟»
فائزه هاشمی تاکید کرد: «به یاد داشته باشیم زندگی در چنبره دروغ و بی‌عدالتی، اگر همگانی شود می‌تواند نظام مبتنی بر دروغ را برپا نگاه دارد. زیستن در دایره حقیقت نیز زمانی موثر است که به یک امر فراگیر تبدیل شود و در آن صورت پایه‌های نظام مبتنی بر دروغ را متزلزل خواهد کرد.»
ویدا ربانی: پاسخشان به نان و آزادی، گلوله و سرکوب است
ویدا ربانی، روزنامه‌نگار و زندانی سیاسی گفت: «گفتنی‌ها با حکومت را سال‌ها پیش گفته‌ایم. آنها هم پاسخ داده‌اند. پاسخشان به نان، به آزادی، به زن، به مرد، به زندگی و به هر فضیلتی که فریاد زده‌ایم گلوله و سرکوب بوده است. گلوله برای هر عضوی از تن هر شهروندی که جنبشی دارد. پاسخ هر اعتراض خونی است که جاری می‌شود در خیابان، دلمه می‌بندد در رگ‌های اعدامی‌ها و چشم‌هایی که از بافت‌های متلاشی شده تخلیه می‌شوند.»
خانم ربانی افزود: «با جلاد چه حرفی برای گفتن می‌توان داشت؟ شرم دارم که این مردم رنجور و مصیبت دیده را خطاب قرار دهم. مردمی که از هیچ ایثار و شجاعتی برای برچیدن این ظلم دریغ نکرده‌اند. سعید یعقوبی، صالح میرهاشمی و مجید کاظمی نه اولین و نه آخرین قربانیان مبارزه با ضحاک زمانه ما هستند.»
این زندانی سیاسی زن تاکید کرد: «ثانیه به ثانیه تداوم این حکومت جنایت علیه بشریت است. بیش از ۴۰ سال با جمهوری اسلامی از در مدارا و محکوم کردن‌ها و ابراز تاسف‌ها در آمده‌اند، این کافی نبوده و نیست. مردم ایران مدت‌هاست که از جمهوری اسلامی عبور کرده‌اند، این جهان است که باید مسیر دیگری را با جمهوری اسلامی در پیش بگیرد.»
زهره سرو: اعدام حاشیه امن برای دیکتاتورها ایجاد نمی‌کند
زهره سرو، زندانی سیاسی که به دلیل فعالیت در شبکه‌های اجتماعی در زندان اوین محبوس است نیز در این مراسم گفت: «باز هم حکومت اشغالگر ضحاک بهترین دفاع را حمله دانسته و با اعدام قصد ارعاب و عقب نشاندن مردم را دارد. اما اعدام نه تنها بازدارنده نیست، بلکه نتیجه عکس خواهد داشت. حال چرا یک بام و دو هوا؟»
خانم سرو افزود: «هیچ‌گاه اعدام و ایجاد ارعاب برای هیچ دیکتاتوری حاشیه امن به وجود نیاورده است. به زودی شاهد خیزش سراسری مردم خواهید بود و سرنگونی از رگ گردن به شما نزدیک‌تر است. ما قاطعانه به این حکومت خونخوار و زن‌ستیز پایان خواهیم داد.»
ثبت ديدگاه