اسماعیل خویی ، شاعر و عضو دیرین کانون نویسندگان ایران، روز سه شنبه چهارم خرداد در لندن درگذشت .
خویی از اعضای ” هیئت موسس ” کانون نویسندگان ایران در سال ۱۳۴۷ بود و از آن پس تا سال ۱۳۶۰ در اغلب فعالیت های کانون حضور داشت و در دو مجمع عمومی سال های ۱۳۵۸ و ۱۳۵۹ یکی از منتخبان اعضا برای عضویت در هیئت دبیران بود .
اسماعیل خویی پس از سرکوب های خونین دهۀ شصت و پس از اعدام یار دیرینش سعید سلطان پور و چند سال زندگی مخفی، در سال ۱۳۶۳ ناچار به ترک ایران شد و بقیه ی زندگی خود را در تبعید گذراند .
خویی به سال ۱۳۱۷ در مشهد به دنیا آمد . پس از پایان بردن تحصیلات خود در دانشسرای عالی، برای ادامه ی تحصیل به انگلستان رفت و از دانشگاه لندن مدرک دکترای فلسفه گرفت . او از جمله شاعران و روشنفکران متعهد ایران در سال های پیش از انقلاب بود و به سبب فعالیت های سیاسی و فرهنگی خود بارها مورد اذیت و آزار قرار گرفت .
شعر او که ریشه در زبان خراسانی دارد و آمیزه ای از دغدغه های اجتماعی و سیاسی، تأملات فلسفی و آنات پرشور غنایی است، بخشی از میراث زبان و ادبیات فارسی در دوره ی معاصر به شما می رود .
دریغا که عمر او و بسیارانی چون او که سرمایه های علمی و فرهنگی کشور بودند، در دوره ای سپری شد که حاکمیت های خودکامه و سرکوبگر، آن ها را خار چشم خود پنداشتند، فرهنگ ایران را از شکوفایی اندیشه های آنان محروم کردند و با سیاست سانسور و سرکوب، عرصه را چنان بر آنان تنگ کردند که چاره ای جز ترک دیار و تبعید و آوارگی در ” بی در کجا ” ی جهان، تعبیری که خویی به کار می برد، نداشتند .
از اسماعیل خویی ده ها اثر در زمینه ی شعر ، ترجمه و جستارهای ادبی و فلسفی به یادگار مانده است .
کانون نویسندگان ایران درگذشت اسماعیل خویی را به خانواده، دوستان و دوستدارانش و به جامعه ی مستقل فرهنگی و ادبی ایران تسلیت می گوید.
کانون نویسندگان ایران – ۴ / ۳ / ۱۴۰۰
ثبت ديدگاه