فعالان ترک در آذربایجان و طرفداران محیط‌زیست هشت سال تمام با برگزاری کنفرانسها و همایش‌ها سعی کردند تا دولتمردان را متوجه نابودی دریاچه اورمیه کنند که حاصلش آگاهی گروهی از مردم نسبت به بحران دریاچه اورمیه بود. ولی میخ آهنین در سنگ نرفت که نرفت.
در دیباچه اعلامیه جهانی حقوق بشر آمده است که اگر حقوق انسانها تامین و تضمین نشود، انسانها چاره‌ای جز توسل به خشم و اعتراض برای تحقق حقوق خود نخواهند داشت و سال نُهم فعالیتهای مربوط به نجات دریاچه اورمیه، با تجمع سیزده فروردین 1389 در کنار پل میانگذر دریاچه اورمیه آغاز شد و آن تجمع سال بعد نیز در همان محل و میدان آذربایجان تبریز برگزار گردید.
در شهریور 1390 اکثر شهرهای آذربایجان شاهد اعتراضات مردمی بودند که چیزی جز نجات دریاچه اورمیه نمی‌خواستند. زنان نقش پررنگی در آن اعتراضات داشتند و فرانک فرید (ایپک) به یکی از پیشگامان آن اعتراضات تبدیل شد که در روز 12 شهریور در تبریز دستگیر و علاوه بر تحمل 43 روز بازداشت و شکنجه، به زندان و جریمه نقدی نیز محکوم شد.
با گذشت سالها، نویسندگان زن همچنان پیشگام احیای دریاچه اورمیه هستند و این بار نیگار خیاوی و رقیه کبیری صدای دریایی شدند که برای زنده ماندن نیاز به کمک دارد.
هرچند احضار و دستگیری این نویسندگان نشانگر عزم قاتلان دریاچه اورمیه برای مقابله با سرچشمه‌های زندگیست، ولی گویای هراس آنها از پیشگامی و تاثیر این نویسندگان در جامعه آذربایجان نیز هست.
ابراهیم ساوالان
ثبت ديدگاه