کارگران فصلی و روزمزد در شرایط کرونایی برای امرار معاش مجبور به پذیرفتن کار در شرایط سخت هستند و هنوز اقدامی مفید برای بهبود وضع آنها انجام نشده است.
به گزارش از ارومیه، کارگران روزمرد و فصلی معمولا در همه شرایط از نظر آسیب‌پذیری در صدر قرار می‌گیرند و افرادی هستند که به‌دلیل مشکلات اقتصادی ناشی از رکود تولید و بیکاری، میدان‌های شهر تبدیل به اداره کاریابی آنها شده است.
این شغل همان‌طور که از نامش پیدا است به شغلی گفته می‌شود که بنا به طبیعت کار و ماهیت آن، فقط در فصل‌ها و زمان‌های مشخص و معینی از سال صورت می‌پذیرد.
شغل مناسب و درآمد کافی، دوری از خانواده، افزایش بیکاری، نبود امنیت شغلی و نداشتن بیمه همچنین نبود مکان مناسب برای اسکان در محل کار، قصه پرغصه کارگران فصلی است که برای یافتن شغل به کلانشهرها مهاجرت کرده‌اند و در حال حاضر نیز با شیوع کرونا میلیون‌ها کارگر فصلی بیکاری روبه‌رو کرده است.
کارگران فصلی و روزمزد، با توجه به اینکه در کارگاه‌های کوچک مشغول به کارند به علت عدم نظارت و بازرسی مرتب و جدی حقوق کارگران فصلی پایمال می‌شود چراکه هرچه کارگاه‌ها کوچک‌تر باشد، امکان تخلف، عدم رعایت حقوق کار و تبعیض در پرداخت دستمزد بیشتر به چشم می‌خورد و بر خلاف کارگاه‌های کوچک در کارگاه‌های بزرگ‌تر نظارت و بازرسی‌ها بیشتری وجود دارد و امکان پرداخت دستمزد و مزایای قانون کار واقعی‌تر است.
صدای کارگران را به گوش مسئولان برسانید
عیسی محمودی یکی از کارگران در کارخانه سبزه‌پاکنی است، وی در خصوص مشکلات کار خود گفت: ثباتی در کار ما وجود ندارد چون در فصل‌هایی از سال و موقع برداشت انگور کار در کارخانه قوت می‌گیرد و پس از چندین ماه به تدریج ساعات کاری کاهش یافته و کارمان تعطیل می‌شود.
وی افزود: مشکل اصلی که وجود دارد نبود بیمه است، اگر یک فرد شاغل باشد و سپس بیکار شود، می‌تواند از مزایای بیمه بیکاری استفاده کند، اما برای کارگران فصلی و روزمزد هیچ راهکاری اندیشیده نشده است.
محمودی عنوان کرد: چون فرصت شغلی برای من بسیار کمتر است بنابرای هر شغلی را حتی با دستمزد که پیشنهاد می‌دهند بلافاصله قبول می‌کنم و شرایط زندگی کردن در این روزهای کرونایی و جامعه‌ای که ساعت به ساعت قیمت‌ها تغییر می‌کند واقعا سخت است.
بدری از دیگر کارگر فصلی است که به گفته خودش ساعت‌ها در میدان می‌ایستد تا یک لقمه نان حلال به سفره خود و خانواده‌اش ببرد اما متاسفانه بیشتر اوقات حتی تا چندین روز دست‌خالی و با شرمندگی به خانه باز می‌گردد، وی در این خصوص می‌گوید: برای ما یک هفته کار هست یک هفته بیکاری، یک فصل کار هست یک فصل نداری، کارگر فصلی وضعیتش همین است، ایستادن سر چهار راه و چشم انتظار دوختن به روزنه‌ای که شاید با چندغاز هم دل زن و بچه‌ام شاد شود.
هزینه اینترنت فرزندانم از نان که می‌خورند زیادتر است
وی در ادامه گفت: با این وضعیت کرونا نیز اوضاع زندگی کردن سخت‌تر از گذشته شده است چون سال‌های گذشته خرج مدرسه فرزندانم در حد یک کرایه ماشین و تغذیه بود اما در در حال حاضر هزینه اینترنت فرزندانم از نان که می‌خورند زیادتر است و واقعا دستمزد کارگری کفاف زندگی را نمی‌دهد.
بدری گفت: متاسفانه حقوق کافی نداریم، نه یارانه‌ها و نه حتی بسته‌های معیشتی و حمایتی نمی‌تواند دست ما کارگران را بگیرد و در این شرایط اقتصادی و تورم دچار مرگ تدریجی شده‌ایم،بنابراین مردن هزاران بار بهتر از این است که شرمنده زن و بچه‌هایت بشوی.
کارگر دیگری که 55 سال سن دارد و برای گذران زندگی در میدان خانم‌الانبیا ایستاده است از وضعیت زندگی و مشکلات کار خود گفت: اینکه برخی‌ها می‌گویند نبود کار به دلیل شرایط کرونایی است باید بگوییم که هر سال و روز کارگران، کرونایی است و برای گذاران زندگی مجبور هستند با هر سن و سالی در میدان دنبال کار باشند.
وی با التماس به خبرنگار می‌گوید صدای ما را به گوش مسئولان برسانید و به آنان بگویید که فقط یک روز همانند کارگران زندگی بکنند و غذا بخورند و در ادامه می‌گوید: کارگران فصلی هیچ حمایتی و امنیت شغلی نداشته و متاسفانه هم اکنون چندین ماه است سفره آنها خالی خالی شده است و زن و بچه‌هام برنج، مرغ و گوشت نخورده‌اند.تسنیم
ثبت ديدگاه