شیرین عبادی از حقوق اقوام دفاع کرد و متهم به تجزیه‌طلبی شد، چرا؟

با بالا گرفتن برخی واکنش‌ها و حملات، دویچه‌وله در همین رابطه گفت‌وگویی دیگر با شیرین عبادی انجام داد و از او خواست دیدگاه خود را در این باره توضیح دهد.

بعد از مصاحبه‌‌ای که دویچه‌وله با شما در جریان نشست “آینده اقوام در ایران” کرد، شما هم از داخل و هم از خارج از ایران هدف حملات سیستماتیک در شبکه‌های اجتماعی قرار گرفتید. به نظر شما انگیزه‌ این حملات چیست و آیا چنین واکنشی به حساسیت مسایل قومی در ایران برمی‌گردد؟

حملاتی که علیه من شده تازه نیست و آن را نتیجه ثمربخش بودن حرف‌ها و اقدامات خود تلقی می‌کنم. مسئله فقط مخالفت با اقوام ایرانی نیست، بلکه هرصدایی که مخالف سیاست رسمی حکومت ایران باشد بایستی سرکوب شود. همه می‌دانند که من از اقوام و اقلیت‌های مذهبی نیستم. اما بازهم من را متهم به تجزیه طلبی می‌کنند. در عین حال دیدید که افرادی که با من در پارلمان بودند و شما حرف‌های آنها را منعکس کردید، همگی از وحدت صحبت می‌کردند.
منتهی صحبت بر سر این است که اگر قرار است ایران یکپارچه و متحد باقی‌بماند، بایستی حقوق همه افراد و نه فقط مرکزنشینان رعایت شود. این حرف بسیار ساده‌ای‌است که متاسفانه به گوش حکومت و حکومت‌گران خوش نمی‌‌آید. بنابراین تمام نیروی خود و ارتش سایبری و وابستگان خود را به کار گرفتند تا حرف من را دگرگونه جلوه بدهند.

گرو‌ه‌های قومی طیف گسترده‌ای هستند و همدردی با آنها می‌تواند با انواع مخالفت‌ها روبه‌رو شود، آیا این حملات فقط از طرف جمهوری اسلامی است و اتهام  تجزیهطلبی فقط از طرف حکومت زده می‌‌شود یا هر وقت حرف از حقوق اقوام به میان بیاید، در بخش‌هایی از اپوزیسیون هم با واکنش شدید روبه‌رو می‌شویم؟

من بارها گفته‌ام معتقد به تمامیت ارضی ایران هستم. من تجزیه‌طلب نیستم و از نظر مذهبی هم من شیعه هستم یعنی مذهب اکثریت را دارم. اما توجه داشته باشید که اقوام در مرزهای ما پراکنده هستند. ما از آنها می‌خواهیم که حافظ تمامیت ارضی ما باشند. چه موقع آنها با جان و دل به میدان می‌روند و از تمامیت ارضی ایران دفاع می‌کنند؟ مانند زمانی که جنگ هشت‌ساله با عراق اتفاق افتاد، دیدیم که چقدر خوب از ایران دفاع شد. برای اینکه ما ایرانی داشته باشیم که مدافعان سرسختی مثل سابق داشته باشد باید حقوق اقوام را بدهیم.

آنها چه حقوق می‌خواهند؟ خیلی ساده، آموزش به زبان مادری، یعنی همان چیزی که در قانون اساسی آورده شده و تا به امروز از آنها مضایقه شده است. آقای روحانی برای اولین بار مشاور اقوام گذاشت، ولی مشاور ایشان نه از اقلیت‌های قومی است و نه از اقلیت‌های مذهبی. و یا حرف دیگری که اقوام ایرانی می‌زنند این است که در مناطقی که اینها هستند اولویت استخدام را با شرایط مساوی به افراد محلی بدهند. علتی ندارد که همیشه استاندار و فرماندار و مقامات اداری را از مرکز بفرستند.

و یا در سرمایه‌گذاری‌های اقتصادی وقتی که قرار است جایی سرمایه‌گذاری بشود مثلا کارخانه‌‌ای ساخته شود، مناطق محروم کشور باید در الویت باشند. اقوام همه در مناطق محروم هستند و وقتی که سرمایه‌گذاری می‌شود و کارخانه‌ای درست می‌شود بایستی استخدام مردم بومی در اولویت قرار گیرد تا از این مناطق فقرزدایی شوند. به عبارت ساده، حقوق اقتصادی و فرهنگی اقوام را بدهیم و آنها را دلگرم کنیم و مسلم بدانید که تجزیه ایران صورت نمی‌گیرد و به مخیله کسی هم خطور نخواهد کرد.

مشکل حکومت ایران و عده‌ای دیگر که خوراک تبلیغاتی را از حکومت ایران می‌گیرند این است که فکر می‌کنند هر طرز تفکری غیر آنچه که دارند، منجر به تجزیه ایران خواهد شد. بنیادگرایی خاص مذهبی‌ها نیست. بلکه ما بنیادگرای ناسیونالیست هم داریم. بنیادگرایان ناسیونالیست دنیا را به دو دسته تقسیم می‌کنند: وطن ما و وطن آنها. بنیادگرایان ناسیونالیست در ایران به یک صورت به دیگران اجحاف می‌کنند، در اروپا به صورت دیگر و می‌بینید بیگانه‌ستیزی را در اروپا چگونه دامن زدند. متاسفانه میکروب ناسیونالیسم بنیادگرا در همه جا در حال رشد است.